حامد هادیان، خبرنگار اعزامی تسنیم به بیروت در گزارش مکتوب دوم خود نوشته است:
فردای روزی که به بیروت رسیدم، هادی معصومی دنبالم آمد، پژوهشگر ایرانی که کار میدانی را هم رها نکرده است، یک موتور قراضه دارد که بهترین وسیله برای جابه‌جایی در این روزهای بیروت است، ترافیک در این روزهای بیروت سرسام‌آور است، برای رفتن به ضاحیه خیلی هم توی چشم نیست، از دیدنش خوشحال می‌شوم، وقتی می‌فهمد یکبت جا و مکان درست و حسابی ندارم می‌آید دنبالم و بعدش منطقه را نشانم می‌دهد، خودش هر روز به جاهایی که بمباران می‌شود سر می‌زند، بمباران مقری را که سید حسن نصرالله در آن شهید شد، از نزدیک دیده و ده دقیقه بعد از حادثه خودش را به آنجا رسانده بود، می‌گفت بعد از ترور کلی آدم را دیدم که بر سر و صورت می‌کوبیدند و در خیابان آمدند، بعد هم گفت در یکی دو روز گذشته حزب‌الله توانسته است خودش را جمع و جور کند و دوباره عبور و مرور در ضاحیه برای غریبه‌ها سخت شده ، می‌گفت حزب‌الله در این روزها نمی‌گذارد خبرنگاران به‌راحتی از مراکزی که هدف قرار می‌گیرند فیلمبرداری کنند، برای خودشان دلیلی دارند، شاید می‌خواهند روحیه مردم تضعیف نشود، هرچند زورشان به موتوری‌ها نمی‌رسد، از وسط شهر با موتور خودمان را به ضاحیه رساندیم، هر قدر نزدیک‌تر می‌شدیم خیابان‌ها خلوت‌تر می‌شد، در راه به کوله‌ام اشاره کرد و گفت: این تابلوست، ممکن است بهمان گیر بدهند."، زیر پا گذاشتیمش.
وارد که شدیم یک دسته کبوتر سفید در آسمان می‌بینیم، می‌گوید؛ "این بیچاره‌ها هم دیوانه شدند. اگر نزدیک محل انفجار باشند سکته می‌کنند یا از موج، جان‌شان را از دست می‌دهند، سگ و گربه‌ها هم وضع عجیبی دارند. مردم از منطقه خارج شدند و کسی نیست به آنها برسد."، به او می‌گویم؛ "در «ایرپن اوکراین» هم وقتی بعد از جنگ رسیدم همین وضع را دیدم، سگ و گربه‌هایی که می‌توانستند آدم بخورند"!
با موتور وارد ضاحیه شدیم و دانه دانه ساختمان‌های ویران‌شده را نشانم داد، هنوز مجوز فیلمبرداری نداشتم، گفت؛ "عکس نگیر، حتی اگر مجوز داشته باشی هم مشکل است"
